Kościół ewangelicki Trójcy Świętej i Matki Boskiej
 |
 |
 |
Kościół p.w. Trójcy Św. i Matki Boskiej w Twardogórze powstał w miejscu wcześniejszej świątyni, której historia sięga pierwszej połowy XVI w. Obecną formę zawdzięcza mistrzowi ciesielstwa H. Dresyerowi, który podjął się budowy w 1879 r., co dokumentuje data i inskrypcja umieszczona na elemencie więźby dachowej. Obiekt ulokowano na tarasowym wzgórzu obsadzonym grabami i kasztanowcami.
Jest to świątynia orientowana, założona na planie prostokąta, przy którego krótszych bokach zlokalizowano: od strony północnej- prezbiterium, od południowej - wieżę dzwonnicy. Wyróżnia się szkieletową konstrukcją murów zewnętrznych.
Wnętrze składa się z prostokątnej nawy okolonej drewnianymi, wspartymi na czworobocznych filarach emporami i węższego, prosto zamkniętego prezbiterium z zakrystią od północy.
Prezbiterium otwarto do nawy łukiem tęczowym, nad którym w nadłuczach wykonano dekorację maswerkową.
Kościół ze względu na zastosowane rozwiązanie konstrukcyjne należy do oryginalnych przykładów śląskiej architektury sakralnej. Elementy świadczące o dużych wartościach artystycznych obiektu to przede wszystkim konstrukcja szkieletowa, jednocześnie pełniąca funkcję dekoracyjną, a także zachowana stolarka okienna i drzwiowa, portal główny o neogotyckim, snycerskim obramieniu oraz rzeźbiony okap i dekoracyjny fryz o motywach czteroliścia. Wysoka bryła budynku, zwieńczona dachem dwuspadowym, harmonijnie współistnieje z geometrycznymi motywami szachulca i murowanym cokołem. Całość tworzy spójny kompozycyjnie i niezwykle malowniczy efekt.
Kościół wyróżnia się w krajobrazie miejscowości zarówno charakterystyczną bryłą, jak i zachowanymi, oryginalnymi elementami wystroju architektonicznego. Odzwierciedla określony etap rozwoju architektury sakralnej i tradycji regionu.
Świątynia uważana była za ostoję polskości, ponieważ aż do końca XIX w. odprawiano tu popołudniowe nabożeństwa w języku polskim, zatem jest materialnym świadectwem przeszłości i istotnym elementem lokalnej tożsamości kulturowej."
- Tekst oraz zdjęcia pochodzą z portalu Wratislaviae Amici.
Epitafium Elii Jakischa i jego córki Barbary
 |
 |
 |
 |
Wmurowane w zewnętrzną ścianę prezbiterium epitafium poświęcone Elii Jakischowi, urodzonemu 13 stycznia 1632 roku a zmarłemu 30 stycznia 1677 roku który przeżył 45 lat oraz jego ukochanej córeczce Barbarze, która przeżyła tylko 18 tygodni.
HIER LEGT AUF
DIESEM GRUMEN PLATZ
ELIA IAKISCH EHE SCHATZ
VOR ZWELF JAREN DAR ZU ER KORN
UND EINE MITWENZIN GEBOHRN
SIE RUHET UNTER STEIN
SAMBT IHREM JUNGSTEM TOCHTERLEIN
DARUMB ALL DIE IHR FÜR ÜBER GEHET
UND DIESER BEIDER GRAB BE STECHET
WÜNSCH IHRER ASCHEN SANFTE RUH
UND MACHT EUCH AUCH GE SCHICHT DA ZU
NATA 1632: 19 IAN DENATO 1677: 30 IAN:
AETATIS SUAE 45 AHJ
DAS LOS IST MIR GEFALLEN AUF LIEBLICHSE
IHR IST EIN SCHON ERB THEIL WORDEN
ICH DANCKE DEM HERREN
DER MIR GERATHEN HATT
Lewa płycina: DEINE HAND ZEICHT MICH ZU DIR IESU DURCH DIE HIMMELS HIER
Prawa płycina: WIE DIE FRUCHT IM SOMMER BEIMT SO DER TOD UNS GREIFEN
Pomiędzy nimi na niby schodkach napis:
BARBARA IAKISCH
IHR ES ALTERS 18 WOCHEN
SUSANNA IAKISCHIN
UT MORIENS VIVERET VIXIT
UT MORITURA